Nigdy w życiu nie zrobiłem żadnego zdjęcia. One nie istnieją. To tylko złudzenie. Miraż i transliteracja oszalałego z nadwidzenia mózgu. Każde z tych wizualnych przedstawień to w istocie swej muzyka. Fotografuje, gdy zamykam oczy. Wtedy to słyszę, wołanie z przyszłości. Pląsanie neruonów, ścieżki nowych znaczeń. Kajakowy spływ rzeką życia do oceanu praźródła. Zagubionych słów już nie zliczę. Fotograficznych obrazów, niczym melodii nuconych gdzieś na ławce w parku, lub z sąsiedzkiego okna w mieście – również.
Patrzę przez ramię. Na mieście wszyscy na gwałt kupują lody. W słońcu się z nimi wygrzewają. Po miesiącach szarugi wewnętrzna potrzeba adoracji. O zbawcza hostio, w wafelku ze słonym karmelem w promieniach słońca skąpana. Chwilowym szczęściem namaszczona i w ulgę strumienia bezmyślnie z siebie zadowolonych endorfin przenicowana.
More Amor Por Favor.
