Jest jak zielone oczy. Od lat niezmienny i ten sam. Może nieco bardziej przymglony. Odrobinę niewyraźny, poszarzały. Pełen drobnych, szybkich koślawych literek, które jak usiane na siatkówce oka kropki – na stronicach się rozsypały. Wydawać by się mogło, że chaotycznie, ale jednak z jakimś tajemnym masterplanem. Jak odbicia zapisków, lub zapiski z tych odbić tym obuocznym projektorem na puste karty notatnika rzucone.
Może tak to się odbywa? Fraktale na źrenicy rodzą się wcześniej, wydobywając na świat ze studni podświadomości do kory potylicznej przeciskając się do życia przez wąski przesmyk nerwu wzrokowego? Spadając z obuocznych projektorów na karty papieru, układają się tam we wzory. Po nocy stabilizują w pewne motto, przekaz dnia. Wobec pustej karty naświetlają się na niej, a nam się wydaje że przenoszą na ten świat długopisem, klawiaturą lub obiektywem treści z podświadomości treści robiąc miejsce na uporczywie pchające się do rzeczywistości – to Nowe.
Może tak wygląda cały proces tworzenia? Może dla tego, jako ludzie tak cierpimy? Bo nasz wzrok, zaraz po przebudzeniu, zalany potokiem już wybrzmiewających bodźców – nie napotyka jako pierwszy kontakt ze światem, powierzchni żadnej czystej, białej karty by ją źrenicami bezpośrednio z podświadomości naświetlić? Strzępki kolorów z tęczówki. Wzorki jak barcody do otwarcia skrytek zakodowanych znaczeń, nie mogąc przyjść na świat – mętnieją, płowieją. Wraz ze wzrastaniem w szum informacyjny zmieniają się w niezrozumiałą i rozsypaną pulpę ultra cienkich nici szybko znikających w powietrzu.
Lub kostnieją, osiadają w tamie złogów komunikatów od siebie do siebie. Zmieniają się w coraz odleglejsze echo “… pomruków świateł, korytarzy znaczeń…”
Po przebudzeniu. Zamiast szumu świata, lepiej mieć pustą kartę przed oczami. To nasz detektor neutrin. Zatrzymując je w świadomości stajemy się silniejsi. Pewniejsi siebie. Stabilniejsi. Nawet jeśli “…nie są to za dobre wieści…”.
Zielony notes
